Nie lubię autobiografii. Ten gatunek literatury nigdy do mnie nie przemawiał, a po książkę Hélène Grimaud sięgnęłam zupełnie przypadkiem skuszona tym, że autorka żyje wśród wilków (na których punkcie mam lekkiego fioła ;)). Przyznam szczerze, że nigdy wcześniej nie słyszałam o tej artystce, ale też nie obracam się w ścisłym świecie melomanów, więc musiałam poszerzyć swoją wiedzę- zajrzałam do internetu, posłuchałam kilku nagrań jej koncertów, żeby wczuć się w książkę i jej życie. Czy warto było sięgnąć po tą pozycję?
Przede wszystkim czytający musi zdać sobie sprawę, że to jest autobiografia muzyka i artystki, a zatem ona opisuje wiele zdarzeń i uczuć za pomocą muzyki. Używa określeń czy zwrotów, które dla innej osoby z tego świata będą oczywiste, tymczasem dla zwykłego odbiorcy, nie związanego zbyt głęboko z tym medium mogą być czarną magią. W związku z tym odbiór książki może być utrudniony. Hélène Grimaud jest pianistką klasyczną więc w jej autobiografii co chwilę pojawiają się nazwiska wielkich kompozytorów takich jak Chopin czy Brahms. To na wstępie, a co poza tym?
Książka podzielona jest początkowo na dwie osobne partie, nie rozdzielone rozdziałami. W jednej części dostajemy opis dorastania młodej Hélène, to jak zakochała się w muzyce i jak zaczęła się jej kariera. W drugiej, która jest wpleciona jako przerywniki do pierwszej, dostajemy trochę informacji o tym jak zwierzęta były postrzegane przez człowieka przez wieki. I tak na przykład możemy się dowiedzieć, że w średniowieczu toczono dysputy o tym czy zwierzę ma duszę, a zwierzęta były równie surowo karane jak ludzie za swoje "zbrodnie". Niestety sporo jest też przemyśleń samej Grimaud na temat Boga, co mnie osobiście uwierało, ponieważ oczekiwałam czegoś innego niż filozofowania. Podczas lektury zauważyłam też, że Grimaud pisała o sobie rzeczy których jako dziecko nie mogła rozumieć, tymczasem ona ukazywała je tak jakby już wtedy wiedziała i rozumiała to co się dzieje z jej życiem. W niektórych momentach czułam się jakbym czytała "Biegającą z wilkami"- książkę o archetypach kobiety. Zastanawiam się czy Grimaud opierała się na niej w swoich przemyśleniach czy też zbieżność pewnych rzeczy jest przypadkowa.
Osobiście zszokowała mnie informacja, że jako dziecko Grimaud miała nerwicę natręctw i w sumie gdyby nie muzyka jej choroba przybrałaby znacznie większe rozmiary. Uświadomienie sobie, że jako artystka, w dodatku geniusz fortepianu, miała predyspozycje ku problemom natury psychicznej trochę mi zajęło czasu. Wciąż jakoś wydawało mi się, że tego typu problemy mieli artyści, malarze, z zamierzchłych czasów, a nie zupełnie współczesna artystka kochająca wilki.
Trochę za mało było tych zwierząt u niej w książce- czułam po lekturze niedosyt. Wilki pojawiają się właściwie pod koniec autobiografii, która kończy się w momencie założenia przez Hélène Grimaud jej centrum rehabilitacji wilków. Zdecydowanie nie tego się spodziewałam i tym byłam zawiedziona. Spodziewałam się, że skoro Grimaud jest taką wielką miłośniczką tych zwierząt to opowie o swoim Centrum dokładniej, napisze czym się zajmują, jak wszystko działa, jak zwierzęta do niej trafiają... Tymczasem temat urywa się kompletnie znienacka.
Podsumowując- książka jest dobra, choć nie wybitna. Nie ma błędów ortograficznych czy stylistycznych, wybrana forma opowiadania była w porządku. Jak dla mnie momentami zbyt nudna, ale biorę pod uwagę swoją niechęć do tego gatunku literackiego oraz trudność pisania o muzyce tak żeby ktoś nie związany z tą branżą zrozumiał o co chodzi. Zdecydowanie za mało informacji o wilkach- czy to tych na wolności czy to tych u niej w Centrum. Ogólna ocena 6/10
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz